Hue, keizerlijke stad

Van Dong Hoi naar Hue met de trein, 140 km, daar doe je dan ongeveer 4 uur over met de "intercity".
In de trein staan twee tv's en de er wordt een erg slecht geacteerde soap vertoond die blijkbaar erg populair is. Alle Vietnamezen staren met open mond en schieten gezamenlijk in de lach bij een vechtscene. Het hotel in Hue is sjiek: 4 sterren! Met echte kruiers en zo'n wagentje voor je bagage en een lift, fijne bedden en een zwembad:)
We bezoeken 's middags de verboden stad, die is al weer voor een deel in haar oude glorie hersteld is nadat de Amerikanen haar helemaal verwoest hadden. Er wordt constant getimmerd. Het is erg warm wat Deborah niet zo prettig vindt, tot ze een paardje ziet staan en hem water gaat geven, als ze de emmer gaat vullen hinnikt hij van blijdschap:)
Dan barst er een tropische bui los en koelt het wat af. ' Avonds eten we bij een japanner, in ons eigen kamertje aan een lage tafel, superlekkere sushi!
Naast het restaurant is een soort mediamarktje, er staat luide muziek op wat er toe leidt dat de dames gangnamstyle gaan dansen waarbij ze op straat publiek hebben:)
De volgende dag huren we brommers en gaan we eerst naar de pagode langs de parfumrivier en daarna naar de tombe van Tu Duc. Bij de tombe loopt een groep vietnamese toeristen die van mij foto's willen maken :) Ook daar barst weer een helse regenbui los maar we kunnen schuilen bij een klein restaurantje waar we zelfs in een hangmat kunnen liggen wachten tot het droger wordt.
We rijden verder naar de oudste houten brug in Vietnam met een pannendakje, supermooi. Er zit een oud tandeloos vrouwtje dat voor 1 dollar je hand leest. Deborah wil wel: ze krijgt drie kinderen, eerste op haar 25 en ze wordt gelukkig :)
's Avonds eten we in het Mandarin cafe, een zaak die excellent eten heeft en uitgebaat wordt door mr Cu, een amateurfotograaf die echt prachtige foto's maakt. Hij heeft een keer tentoongesteld in Cahors.

Zijn zaak hangt vol foto's en als hij verneemt van Deborah's interesse in fotografie lacht hij van oor tot oor. We krijgen fotoboeken te zien van hem, elke foto is te koop op verschillende formaten. We kopen er een flink aantal en krijgen er ook nog gratis. Het personeel in zijn zaak zijn allemaal voormalige straatkinderen, goeie man!
Plots loopt er een man binnen " He Deborah en Bram, wat toevallig!" Blijkt het hun oude gymleraar te zijn die hier rondreist met zijn vriendin. We maken een gezellig praatje, de wereld is klein....