Saigon

Van Geldrop naar Dusseldorf, uurtje rijden, zoeken naar de parkeerplaats en dan bagage afgeven. Alles verloopt punctueel en vlot.....Duitsers:)
De eerste vlucht naar Abu Dhabi wordt uitgevoerd door Air Berlin, wat zal ik zeggen? De stewardessen zijn correct.....vriendleijk? Neuh daar doen we niet aan. Na een rustige en korte vlucht en dus een korte nacht komen we aan op Abu Dhabi. Deborah hoopt sjeiks te zien, maar die zitten wellicht in de business lounge. De tweede vlucht kan pas een uur later opstijgen, niet erg, we slapen meteen. Ik word wakker doordat de motoren gaan loeien, ff andere positie zoeken en doorslapen. Nu supervriendelijk personeel en we worden in de watten gelegd. Deborah en Bram slapen de hele vlucht die af en toe wat turbulentie kent, maar eigenlijk valt het reuze mee. Véronique zit aan het raam en heeft een mooi zicht op palemneiland, de wereld en Burj al Arab. En vooral woestijn....
In Saigon worden we opgewacht door een vriendelijke taxichauffeur die zelf lacht om het rijgedrag van de Vietnamezen. Er is nog niet veel veranderd. Duizenden brommertjes die zich al toeterend een weg banen.
De stoep wordt nog altijd voor van alles gebruikt behalve voor voetgangers, dan maar tussen het verkeer lopen. We zijn weer snel gewend: gewoon zonder aarzeling beginnen lopen, de brommerzee wijkt wel voor je. De eerste ochtend zegt de dame van de receptie dat Ti Ly al í langsgeweest. Tien minuten alter í ze ẻ weer, hartelijk weerzien!
We bezoeken het weeshuis, en de dochter van de manager, zij herkent Dany meteen. Hẩar dochter heeft Facebook, dús we hebben eên nieuw communicatiekanaal:)
We bezoeken het museum van de oorlog, gruwelijk! Ẻr zitten slachtoffers van Agent Orange, confronterend....Bram merkt terecht op dat het wel đuideljịk ís wie het verhaal vertelt....alleen Amerikaanse gruwel en een dudielijke aanklacht tegen oorlog in het algemeen.

Het Presidentieel Paleis is nog precies zoals in 1975, bijzondere plek.

Vanochtend dan naar Cholon geweest, de Chinese wijk, zo mogleijk nog drukker en meer getoeter. In de overdekte markt is het een mierennest, overal kraampjes met spulletjes en allemaal mensen die druk aan het schrijven zijn in boekjes en geld aan het tellen. En uiteraard overal eten. In elke straat zijn er restaurantjes, bars, en veel kraampjes op straat met de lekkerste gerechten eerst. Alle Vietnamezen zijn altijd aan het eten....het zit in de genen!
Deborah heeft last van jetlag, de rest van het gezelschap eigenlijk niet. Wat mij opvalt, ik heb nauwelijks honger, wel dorst....Saigon Beer!!!!!